ویلای ونوش

معماران: دفتر معماری ۵۱-۳۵ | حمید عباسلو، عباس یاقوتی، ندا ادیبان راد

مکان: ونوش، مازندران، ایران

مساحت زمین : ۲۰۵۰ مترمربع

مساحت زیربنا: ۳۳۱ مترمربع

سال: ۱۳۹۶-۱۳۹۳

همکار طراحی: محمدرضا آقایی 

عکس: محمد حسن اتفاق، عباس یاقوتی، محمد غفوری

از معماری گذشته‌مان قابلیت جابه‌جا شدن در فضاها و توانایی فضاها برای پذیرش این جابه‌جایی و تغییر، و همچنین احساس امن بودن را آموختیم و از معماری جدید آموختیم که می‌شود آنچه ضروری نیست را، نه از زندگی که از فرم کم کرد. و می شود باز با فرم، اضافه کرد به زندگی آنچه را که ضروری است.

ویلای ونوش تلاشی است برای استفاده از این آموزه‌ها.

در صحبت‌های کارفرما سه خواسته برای گروه ما پر رنگ تر جلوه‌گر شد :

۱- محدود نبودن به زیربنا در هنگام استفاده از ویلا

۲- اتاقی امن (با توجه به حجم زیاد مهمان‌ها و استفاده‌کنندگان از ویلا)‎

۳- محرمیت

محدود نبودن به زیر بنا

برای رسیدن به این خواسته از ساختار پراکنده و جدا در شکل گیری طرح کلی ویلا استفاده شد .به طوری که این احساس منتقل شود به جای داشتن یک ویلا در یک قسمت از زمین، چند ویلا در چند نقطه زمین داریم. در ادامه، فضاهای عملکردی ویلا به ۳ فضای بنیادین هر خانه‌ای کاهش پیدا کرد: محلی برای پخت و پز، محلی برای خوابیدن و محلی برای دورهم بودن .هر کدام از این عملکردها خود را در این ساختار پراکنده و جدا به صورت لکه ای جدا از باقی عملکردها پیدا کردند. به طوری‌که با راهروهایی با قابلیت باز و بسته شدن کامل (برای استفاده از شرایط آب و هوایی متنوع اقلیم شمال کشور و همچنین تداعی بیشتر احساس جدا بودن ویلاها از یکدیگر) به هم ارتباط پیدا کردند .

طراحی بدنه‌هایی (با در نظر گرفتن نوع عملکرد فضاها) با قابلیت باز شدن و کم رنگ کردن خط محصور کننده‌ی لکه‌های ساختمانی نیز تلاش دیگریست برای رسیدن به خواست اولیه.

این نحوه ارتباط و قرارگیری لکه‌های ساختمانی (باز بودن جبهه شمال غربی ویلا) باعث ایجاد جریان بهتر و قوی‌تر باد غالب شمال غربی منطقه بروی سطوح خارجی و داخلی بیشتری از ویلا می شود. که به نوبه خود، احساسِ بودن در نقاط مختلف ویلا را با آسایش بیشتری همراه می‌کند.

اتاق امن

این اتاق نیز بر اساس ایده کلی طرح، همانند ویلای جدای کوچکی دیده شد. اما در موقعیت قرارگیری و نحوه ارتباط با لکه‌های دیگر سعی به کم کردن حضور حسی آن شد.

محرمیت

برای این منظور سعی شد ساختار پراکنده و جدایِ کلی طرح اولیه به شکل ساختارهای رو کرده به درون نزدیک شود. کشیده شدن سقفی (منعطف و باز) بر روی کل پروژه نیز تلاش دیگریست در همین راستا. که با توجه به اقلیم شمال کشور بستری برای رشد گیاه بر روی خودفراهم می کند . تا پروژه با جدا نشدن از محیط اطراف خود به حریمی بزرگتر از لکه های ساختمانی تبدیل شود. شاید بتوان گفت آنچه به دنبالش بودیم آفریدن جهانی درونی بود که قدرت ارتباطی باز و امن با محیط بیرون از خود را داشته باشد.

متریال

از ویژگی‌های منطقه‌ی ساخت ویلا بالا بودن آب‌های سطحی آن بود. که این امر باعث نفوذ رطوبت به پای دیوار و تبله کردن رنگ در ساختمانهای محلی می‌شد. به همین دلیل استفاده از دیوارکوب چوبی به ارتفاع حدود یک متر از رایج‌ترین شیوه کنونی منطقه برای برطرف کردن تاثیر این اتفاق بر جلوه داخلی خانه‌ها می‌باشد. در طراحی ویلای ونوش برای پرهیز از رویارویی با این ویژگی زمین و همچنین رطوبت هوای منطقه، از بتن که متریالی سازگار با رطوبت می باشد استفاده شد. و برای هماهنگی بیشتر آن با ساختمان‌های سفید رنگ محلی منطقه و یادآوری کلبه های چوبی سنتی شمال کشور بتن را به رنگ سفید با قالب چوبی پرداخت شده برای رسیدن به سطحی با نقش چوب اجرا کردیم.