معمار: کامران افشار نادری
مکان: تهران، ایران
مساحت زمین: ۳۱۶ مترمربع
مساحت کل: ۸۰۰ مترمربع
سال: ۱۳۸۴
همکاران طراحی: میرشهاب‌الدین فتاحی، داوود عزیزی، آزاده شریعتی، آرزو انصاری، کیارش کسبیان
عکس: افشین قادرپناه
خانه عظیمی ساختمان کوچکی در چهار طبقه شامل زیرزمین، پیلوتی و دو طبقه مسکونی، در زمین ناقصی به مساحت ۳۱۶ متر مربع بنا شده که طبقه اول از دو واحد ۸۷ مترمربعی و طبقه دوم از یک واحد به مساحت تقریبی ۱۹۰ متر مربع تشکیل شده است.
اولین ایده پروژه که با موافقت کارفرما اجرا شد، کاهش طبقات به حداقل بود. در نتیجه ساختمان از نور فراوان برخوردار و بر گسترش افقی نما تأکید شد، خلوت لازم برای زندگی خصوصی خانواده فراهم شد و سهم زمین هر واحد افزایش یافت.
ایده دوم ایجاد یک حیاط خلوت مرکزی و وسیع بود که از نظر معماری جایگزین حیاط مرکزی خانه‌های ایرانی باشد.
ایده سوم الهام از نمای ساختمان‌های قاجاری با نمای چوبی، پنجره‌های ارسی و جرزهای آجری در دو طرف نما بود. این ایده در ویرایشی مدرن تحقق پذیرفت.
ایده چهارم ارزش‌گذاری خطوط افقی در طرح بود. نما از شبکه چوب‌های چهار تراش افقی با نظم «بار-کُد» تشکیل شده است. این ایده که به دلایل اقتصادی فعلاً نیمه کاره مانده، قرار بود به صورت زیر تحقق پذیرد: چوب‌هایی به اندازه های مساوی در میان سازه عمودی نمای اصلی قرار گیرند. در محل اتصال کف طبقه اول به نما فاصله عناصر افقی چوبی به حداقل کاهش یابد تا اتصال شیشه های نما را مخفی کند، بالاتر در پای پنجره‌ها، به دلیل ایمنی فاصله چوب‌ها به حدود ۱۵ سانتی متر افزایش یافته تا چوب‌ها نقش جان‌پناه را ایفا کنند. از ارتفاع ۹۰ سانتی متر به بالا فاصله چوب‌ها به ۲۵ سانتی‌متر افزایش می‌یابد تا امنیت ساختمان در مقابل سرقت تأمین شود. قرار بود در طبقه بالا نیز همین ریتم تکرار شود. طرح مشابهی نیز برای نمای پاسیو تنظیم شده بود که به دلایل اقتصادی حذف شد. استفاده از خطوط افقی در معماری داخلی، نمای طرف حیاط و حوض باریک و کشیده‌ای که پای ساختمان قرار گرفته و تمامی عرض زمین را می‌پیماید از نکات قابل ملاحظه است.
ایده پنجم طراحی واحد اصلی به گونه‌ای بود که آشپزخانه بر تمامی خانه مشرف باشد و امکان گردش حول حیاط مرکزی فراهم آید. از آشپزخانه واحد اصلی می توان هال، نشیمن، منظره بیرون، اندرونی (محل قرارگیری اتاق‌های خواب)، پارکینگ و واحدهای پایین را تماشا کرد.
ایده ششم تأمین حداکثر روشنایی بود که با ایجاد پنجره های تمام قد در دو نما و در حیاط خلوت و با استفاده از نورگیرهای سقفی تحقق یافت.
ایده هفتم که در فاز سوم به بنا افزوده شد، ایجاد آبنما در ورودی بنا به سبک بعضی از خانه های سنتی ایرانی ولی با شکلی کاملا مدرن بود.
ایده هشتم تلفیق راه پله با واحد مسکونی اصلی به گونه‌ای بود که راه پله جزو فضای مسکونی خانه تلقی شود.
ایده نهم تبدیل پشت بام به فضای قابل استفاده بود. در دو لبه نما جعبه گل‌های سرتاسری در طول دو نمای شمالی و جنوبی ایجاد شده‌اند که قرار است درون آنها درختچه‌های تزئینی کاشته شوند.
