معماران: گروه معماری اشعری و همکاران | امیرحسین اشعری
مکان: باغ عفیف‌آباد، شیراز، ایران
سال: ۱۳۹۶
مساحت : ۱۶ مترمربع
تیم طراحی: زهرا جعفری، امیر ایراندوست حقیقی، سعید جمالی، سحر قرایی، مریم دارابی، احسان شبانی، سارا زحمت کش فرد شیرازی، اصغر گرامی، ایوب هاشمی، مصطفی یکترزاده، مریم پورهاشمی، آیدا بازوبندی، الناز امینی خانیمنی، محمد موذنی
عکس: امیرعلی غفاری، امیرحسین اشعری، احسان شبانی، مصطفی یکترزاده
«درنگ»
درنگ، پاسخ ما بود برای مسابقه‌ای که در کنار یکی از مهم‌ترین باغات شیراز، باغ عفیف آباد بود.
«درنگ» همان حس ماجراجویانه‌ی کودکانه‌ایست که سال‌هاست تجربه نکرده‌ایم و در دنیای امروزی ما «درنگ» سعی می‌کند احیا کننده‌ی حواسی باشد که از آنها غافل بوده‌ایم. لمس بافت آجر، شنیدن صدای برخورد قدم‌هایمان با ورق فلزی، و مشاهده‌ی همین آسمانی که هرروز بی‌درنگ از زیر آن عبور می‌کنیم بی آنکه لحظه‌ای سرمان را بالا بگیریم و نگاهی به آسمان بیاندازیم. شنیدن صدای آب «فواره‌های موجود در سایت».
درنگ از بیرون مکعبی است که حجم آجری معلقی را در دل خود نگاه داشته و همین برای برانگیختن حس کنجکاوی و ماجراجویی کافیست. با گذر از دیواره آجری ورودی به فضایی بسته و تاریک میرسیم که جز صدای ورقه ای آهنی زیر پای خود صدایی را نمی شنویم و تنها با لمس بافت آجر به جلو حرکت می کنیم که این اتفاق برانگیختن و تشدید حواس شنوایی و لامسه مان را منجر می‌شود که به دنبال تنها راهنمایمان که بافت آجر است به جلو حرکت می کنیم، در حالی که چشمانمان پیوسته در حرکت است تا شاید اثری از نور و بازشدگی بیابد. آینه‌ها و انعکاس نور در آن ها، رفته رفته نمایان می شوند و به آرامی ما را متوجه یک اتفاق می کنند/خبر از یک اتفاق می دهند. نور اندکی نمایان می‌شود و در یک آن چشمه‌ی نور خیره‌کننده‌ای از بالا، فضا را روشن می‌سازد. در یک لحظه با چرخشی خود را زیر آسمان می‌یابیم که توسط آینه‌ها قاب شده و مرز بین ما، خودمان، و دنیای بیرون را شکل می‌دهد. برای انتخاب مکان ساخت پاویون تلاش شد تا جای ممکن پروژه به درخت، حوض و فواره نزدیک باشد تا علاوه بر سایه‌اندازی و انعکاس برگ درختان در پاویون، از شنیده شدن صدای آب حوض نیز بهره‌مند شویم.
با توجه به اینکه حداکثر فضای مجاز مسابقه ۴×۴×۴ متر مکعب می باشد، تلاش بر این بود تا تمام ایده هایمان را در همین فضای ارائه شده بگنجانیم و استاندارد و قوانین مسابقه را رعایت کنیم. به همین دلیل از یک حجم مکعب فلزی ۴×۴×۴ متر مکعبی استفاده کردیم تا ایده خود را در آن به اجرا در آوریم. ایجاد یک گره‌ی حرکتی و سیرکولاسیون سبب شد که به طراحی حجمی منحنی درون سازه مکعب بیاندیشیم. از مرتفع سازی دایره به استوانه و از استوانه به مخروط رسیدیم، چرا که تفاوت شعاع حجم مخروط باعث ایجاد تنوع فضایی بین کف و سقف شده و موجب توجه بیشتر افراد به سمت بالا می شود.
برای برانگیختن هر چه بیشتر حس کنجکاوی در افراد، دور تا دور مخروط مرکزی را که درون سازه ی مکعب شکل قرار گرفته بود را توسط ورقه‌های فلزی پوشاندیم. سپس با استفاده از تغییر مصالح و اجرای دیواره‌ای آجری که بازدید کننده را به داخل حجم دعوت می کند، فضای ورود و خروج را تعریف کردیم. برای جلوگیری از جرم خیزی در فضای شهری و افزایش امنیت، ۸۰ سانتیمتر از قسمت زیرین مخروط را حذف نموده تا حرکت افراد در حجم توسط ناظرین از بیرون دیده شود و همین امر باعث شد تا حجم مخروطی شکل به صورت معلق در بیاید و طراحی سازه نیز به چالشی جدید تبدیل شود.
آجرهای به کار رفته در پاویون همگی به دو نیم تقسیم شده‌اند و توسط تسمه‌های طراحی شده، کنار هم قرار گرفته‌اند. مصالح به کار رفته در بخش داخلی حجم مخروطی، آجرهای برش خورده و آینه می باشند که آینه ها به صورت افزایشی، از پایین تا بالای حجم ادامه پیدا کرده‌اند. در آخر نیز برای جلوگیری از تابش مستقیم آفتاب و همچنین تاریک سازی پاویون با استفاده از ورقه‌های فلزی سقف پاویون را پوشاندیم و تنها حفره‌ای برای مخروط مرکزی باقی گذاشتیم که موجب افزایش هرچه بیشتر توجه و تمرکز بازدیدکنندگان به سمت آسمان شود. برای شب نیز نورپردازی برای پاویون قرار دادیم تا بازدیدکنندگان «در شب نیز بانورپردازی ،بازی نور و بافت» را نظاره‌گر باشند.
