معماران: گروه معماری اشعری و همکاران | امیرحسین اشعری
مکان: شیراز، ایران
سال: ۱۳۹۳
مساحت زمین: ۴۰۰ مترمربع
مساحت کل: ۱۳۰۰ مترمربع
تیم طراحی: زهرا جعفری، امیر ایرانی‌دوست حقیقی
عکس: پرهام تقی‌اف، امیر علی غفاری
انسان همواره با محیط مسکونی در تعامل است و خود جزئی از آن به شمار می‌رود. فضاهای مسکونی علاوه بر خود و ساکنان، محیط پیرامونی‌شان را نیز در برمی‌گیرند و بر آن تاثیر می‌گذارند. در این راستا، ما در طراحی این پروژه، در تلاش بوده‌ایم تا ایده‌هایمان را در جهت مسائل محیطی و زمینه‌ای، طراحی کل بنا و مسائل مربوط به پوسته نما دنبال کنیم. پروژه مسکونی صفری در جنوب‌شرقی شیراز (یکی از بخش‌های قدیمی شهر) قرار گرفته است. امروزه، توجه بیشتر معطوف به مناطق مرفه‌نشین است و کمتر شاهد پروژه‌های طراحی‌شده هدف‌مند در این بخش از شهر هستیم. به همین جهت، بافت این منطقه در حال رکود و معماری در این قسمت از شهر، در حال فراموشی است که همین امر بر کالبد بافت و حیات بصری منطقه اثرگذار بوده است. بدین‌منظور، چشم‌انداز اولیه در خلق این پروژه، تلاشی هر چند اندک برای بازگرداندن حیات کالبدی در حال زوال بستر طرح است ایده طرح بر مبنای ایجاد یک عنصر اتصال دهنده و اتکابخش در همه طبقات شکل گرفت؛ این حلقه مرکزی که در پوسته درونی و بیرونی، از جنس آجر است، باعث خارج‌شدن نما از حالت دوبعدی و ورود بعد سوم در آن شد. در واقع، این حلقه واسط، فضای نشیمن و پذیرایی را در هر طبقه به وجود آورد که در نتیجه چرخش جداره این زون، قدری از حریم خصوصی به تراس بیرونی اختصاص یافت و نمای ساختمان به عنوان فصل مشترک فضای شهری و فضای درونی بنا شکل گرفت. بر این اساس، بخش بیشتری از فضاهای درون و بیرون با یکدیگر ادغام شدند که باعث کمک به ایجاد زوایای دید متنوع‌تری در نمای خارجی شد. جداره بخش خصوصی (بخش اتاق‌ها) نیز با اندکی عقب‌نشینی، در عین داشتن تراس، به سطح بالاتری از حریم خصوصی دست یافت. در واقع، شکل‌گیری سه‌بعدی نما باعث کمک به ایجاد سلسله‌مراتب و تفکیک عرصه‌های خصوصی تا عمومی واحدهای مسکونی در نمای خارجی بنا شد.
