معماران: دفتر معماری آینه | علی دهقانی، عاطفه کرباسی، علی سلطانی
مکان: نجف آباد، ایران
مساحت: ۵۵۲ مترمربع
سال: ۱۳۹۱-۱۳۸۹
زمین خانۀ شماره هفت در محل باغ‌هایی قرار دارد که یکی پس از دیگری در حال نابودی و قربانی گسترش شهرند. آخرین و تنها باغ باقیمانده آن حوالی که مالک آن اصرار بر نگهدار‌ی اش دارد، با درختان بلند و تنومند توت، درست در مقابل زمین پروژه ما است . خانه در احترام به باغ و در مقابل سرکشی درختان توت، در بدنه شمالی عقب نشسته و شکافی عمیق را در حجم به نمایش می‌گذارد. این شکاف با پلکانی نمادین تا حیاط طبقه دوم پیش می‌رود و از آنجا به حیاط همکف سرازیر می‌شود. حیاط همکف باغچه‌هایی کشیده در امتداد شکاف دارد. در دیوار جنوبی حیاط صفحاتی سبز رنگ چون پنجره‌هایی رو به باغ و باغ‌های ناپیدای بعدی ــ که امروز دیگر نیست ــ امتداد باغ‌های روزگاران قبل را در خاطر ابدی می کند .. شکافِ حجمْ فضای داخل را به دو قسمت جداگانه عملکردی تقسیم می‌کند در هر دو طبقه فضاهای خصوصی در بخش شرقی و فضاهای عمومی در بخش غربی.
خانواده ساکن خانه چهار نفرند که طبقه همکف را برای زندگی روزانه و طبقه بالا را برای پذیرایی و اقامت میهمانان گاه و بیگاهشان می‌خواسته‌اند. به دلیل روحیه خاص خانواده، فضاهای عمومی، در طبقه همکف و نیز بین دو طبقه، در ارتباط فراوان و سیال با همدیگر است و به کمک بازی‌های حجمی دیدهایی وسیع به فضاهای باز و آسمان دارد .. این خانه شاید بتواند با پیش و پس رفتگی‌ها، پلکان‌ها، بازی‌های سطوح افقی، حیاط‌ها، باغچه‌ها و سایه روشن‌هایش، خاطره ای از گوشه و کنار خانه‌های پیشینمان را به یاد آورد و همنشین و همسایه خوبی برای باغ سرسبز و تنهای مقابلش باشد .
